توضیحات
شایستگی بالینی
شایستگی بالینی مفهومی پیچیده و مبهم است که در سالهای گذشته از ابعاد و دیدگاه های گوناگون مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. عوامل مختلفی چون تغییر سریع در سیستم پایش سلامت، لزوم ارائه خدمات ایمن و مقرون به صرفه، ارتقاء آگاهی افراد جامعه در مورد موضوع های مربوط به سلامتی، افزایش انتظار دریافت خدمات با کیفیت مناسب همراه با تمایل سازمان ها و موسسه های ارائه دهنده خدمات سلامتی به استفاده از بکارگیری نیروی ماهر باعث شده است تا شایستگی بالینی حرفه های مرتبط با سلامتی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد (ژانگ و همکاران ، 2001). به طور کلی سه رویکرد اساسی برای مفهوم صلاحیت توصیف شده است. رویکرد اول (رویکرد رفتار گرایی) یک رویکرد تکلیف محور است که بستگی به مشاهده مستقیم عملکرد دارد. این رویکرد به خاطر در نظر نگرفتن نقش قضاوت حرفه ای در عملکرد ذهنی و اجازه ندادن به تحول تفکر انتقادی و حل مسئله مورد انتقاد قرار گرفته است. رویکرد دوم (رویکرد عام)، صفات کلی که برای عملکرد اثر بخش حیاتی هستند را شناسایی میکند و بر روی نگرش های قابل انتقال از قبیل دانش و تفکر انتقادی تمرکز دارد.
از آنجایی که شواهد محدودی از انتقال پذیری مهارتهای عمومی در میان موقعیت های مختلف وجود دارد، این رویکرد مورد انتقاد قرار گرفته است. رویکرد سوم (رویکرد کل نگر) به در کنار هم قرار دادن دامنه ای از صفات شامل دانش، نگرش ها، ارزش ها و مهارت ها برای برآورده کردن نیازهای موقعیت های بالینی متفاوت اشاره دارد. این رویکرد در حرفه پرستاری بیشتر مورد توجه است (ادکن ، 2004). با توجه به موارد فوق می توان صلاحیت در پرستاری را توانایی انجام وظایف پرستاری، توانایی یکپارچه کردن مؤثر مهارت های شناختی، عاطفی و روانی حرکتی به هنگام انجام مراقبتهای پرستاری دانست (ادکن، 2004). دیدگاه این پژوهش نسبت به صلاحیت بالینی بر اساس رویکرد سوم یعنی رویکرد کل نگر است. ما صلاحیت بالینی را در قالب یک سازه روانشناختی که دارای سه حیطه شناختی، عاطفی و روانی حرکتی است، تعریف کردیم. حیطه شناختی به مهارتهای مربوط به شناسایی، ارزشیابی، ترکیب و تحلیل تدابیر پرستاری بر می گردد. حیطه عاطفی به
