توضیحات
رفتارهای منافقانه
طبق تعریف مفهومی، نفاق نوعی دروغ است که بر پایه آن، فرد نگرشی خاص را وانمود می کند تا نزد دیگران قدسی یا موجه جلوه کند(گیلبی[1]، 1979). به عبارت دیگر فرد منافق درصدد است تا بر خلاف واقع، خوب و جذاب بنماید. بر این اساس نفاق، رفتاری جعلی و فریبکارانه است که اولاً به نگرشی ناهمگون با نگرش واقعی فرد اشاره دارد؛ دوم اینکه هدف از انجام آن جلب نظر مثبت و نفوذ در مخاطب است. دقت در این دو ویژگی نشان می دهد که نفاق برابرنهاد خودشیرینی است. خودشیرینی عبارتست از آن دسته رفتارهای راهبردی که افراد برای نفوذ غیرمجاز و نامشروع در دیگران از طریق جذاب جلوه دادن ویژگی های شخصی خود نزد آن ها استفاده می کنند (هادوی نژاد و همکاران، 1392).
به عبارت دیگر خودشیرینی تلاشی در جهت کسب منافع فردی به هزینه کرد دیگران است و از همین روی یکی از مصادیق رفتارهای سیاسی محسوب می شود. این رفتار یکی از تاکتیک های مستقیم فزون خواهی در مدیریت تصویرپردازی است (روزنفلد[2] و همکاران، 1995).
توضیح آن که مدیریت تصویرپردازی، تلاش فرد برای کنترل تصاویر و دریافتی است که دیگران مبتنی بر رفتارهای وی از او دارند . افراد از طریق مدیریت تصویرپردازی، آگاهانه ادراکات دیگران از خود را شکل می دهند، کنترل یا مدیریت می کنند (تان و تان[3] ، 2000).
از آنجا که ارتباطات فریب کارانه بسیار پیچیده اند، اغلب ضمن یک ارتباط واحد، ردپایی از خود بر جای نمی گذارند. از این رو نفاق رفتاری پوشیده است، چرا که کسی از نیت فرد عامل آگاه نیست. به تعبیر اپلبام و هیوز، برای مدیر بسیار دشوار است که معنای واقعی رفتار زیردستان خود را بفهمد، زیرا نیت حقیقی کسی که خودشیرینی می کند دقیقاً قابل درک نیست (اپلبام و هیوز[4]، 1998).
[1] -Gilby
[2] -Rosenfeld
[3] -Tan And Tan
[4] -Applebaum
